7 muaj në intubim, studentja tregon tmerrin e përballjes me koronavirusin.

Alexandra Adams studente e vitit të katërt në mjekësi ka qenë e shtruar në spital për shtatë muaj pasi gjendje e saj shëndetësore ishte e rënduar nga Covid-19.

Ajo ka rrëfyer tmerrin që ka përjetuar brenda.

Adams ka dhënë detaje tronditëse të një reparti të mbingarkuar që një pacient i ri me koronavirus ka përjetuar në një spital në Uells të Mbretërisë së Bashkuar.

Infermierët që qajnë nga dëshpërimi, alarmet që bien gjatë gjithë ditës dhe natës dhe pavijoneve që u mbarojnë shtretërit e lirë për të pritur pacientët.

Ajo e pa më të keqen e pikut të dytë të pandemisë dhe ka folur për stresin e madh të stafit, ndërsa ata presin pa pushim pacientët.

Duke shkruar nga shtrati i saj i spitalit Alexandra tregon se: Është çmenduri këtu. Unë jam një studente e mjekësisë dhe kam qenë e sëmurë në spital për shtatë muaj, por tani jam në ‘repartin Covid’, pasi jam testuar pozitivisht pak para natës së Vitit të Ri, megjithëse shumica e pavijoneve në spital tani janë reparte Covid.

Ne të gjithë jemi duke ulëritur, duke rënkuar. Ne mund të thërrasim për orë të tëra dhe askush nuk do të vijë, pasi makineritë tona bëjnë zhurmë vazhdimisht.

Unë dhe një pacient në të 80-at e tyre bërtitëm nga zhurma një natë. Ishte e padurueshme. Një natë ishte aq e zënë saqë mbetem duke u ftohur në çarçafë me të vjella dhe urinë, ku kishte kateteri im dhe unë isha aspiruar, për tre orë para se të ndryshohesha.

Dhimbja e kockave që vjen me Covid është e tmerrshme, por disa net ka pasur vetëm një infermiere dhe një ndihmës të kujdesit shëndetësor në një repart të tërë Covid, kështu që të gjithë duhet të presim.

Gjendja është plotësisht e paqëndrueshme dhe askush nga stafi nuk e ka fajin. Unë ndihem shumë keq për ta dhe thjesht uroj që të mos isha një pacient që kishte nevojë për kaq shumë ndihmë dhe kujdes. Unë jam duke u lutur për ditën që mund të kthehem dhe të ndihmoj nga vija e frontit ku bëj pjesë si mjek që do të bëhem shpejt.

Një ditë, unë derdha kafe të nxehtë të vluar mbi mua dhe në shtrat, por nuk munda të arrija zilen e telefonatës. E tëra çfarë mund të bëja ishte të thërrisja” E nxehtë! E nxehtë! ” por askush nuk më dëgjoi. Ishte 30 minuta para se një anëtar i stafit të ishte në gjendje të ndihmonte.

Infermierja e ngarkuar përfundimisht erdhi dhe kërkoi falje, para se të shpërthente në lot duke më thënë, se kjo nuk duhet të ishte dhe nuk ka të bëjë me të qenit një infermiere. Njerëzit po vdesin, megjithatë stafi po vuan. Një natë, dhimbja e kockave dhe muskujve nga Covid-19 më la të ulërij aq shumë sa u desh të kafshoja jastëkun në përpjekje për të heshtur”– tha ajo.

Komento:

	Komenti