Kush konsiderohet kësisoj, cilët tipa?

SHBA– A mendoni shpesh se sukseset tuaja janë vetëm fryti i pamerituar i fatit? Është sindroma e mashtruesit: Ajnshtajni gjithashtu vuajti nga ajo.

“Konsiderata e ekzagjeruar në të cilën merret e gjithë puna ime më vendos në siklet dhe ndonjëherë më bën të ndjehem një mashtrues, edhe nëse është i pavullnetshëm”: thuhet që këto fjalë ja ka shprehur një shoku, në fund të ditëve të tij, pikërisht Albert Ajnshtajni. Edhe babai i teorisë së relativitetit me sa duket vuante nga sindroma mashtruese, besimi se ai gëzonte një vlerësim të pamerituar, pothuajse jo proporcional me aftësitë e tij.

Nëse ju ka ndodhur edhe ju, të jeni në shoqëri të shkëlqyeshme: është një ndjenjë shumë e zakonshme, e cila godet në çdo moshë dhe që padyshim përjeton edhe ata që kanë arritur nivelin më të lartë në fushën e tyre.

Termi “sindroma mashtruese” u krijua në 1978 nga psikologët Pauline Rose Clance dhe Suzanne Imes. Në praktikën e tij si psikoterapist, Clance kishte vërejtur se shumë studentë të universitetit nuk mendonin se e meritonin vendin në universitetet e tyre prestigjioze apo madje menduan se aplikimi ishte pranuar gabimisht.

Për më shumë bëhu pjesë e grupit më viral në Facebook, Dosja.al

Termi përshkruan një përvojë të brendshme të mashtrimit intelektual: kush vuan nga sindroma mashtruese nuk ndihet aspak i shkëlqyer dhe beson se ata kanë mashtruar këdo që mendon ndryshe. Personi i cili vlerësohet me vlerësim për sukseset e fituara mendon se nuk e meriton atë status ose atë pozitë dhe jeton me frikën se kjo pamjaftueshmëri e supozuar do të dalë në sytë e të gjithëve.

Rreth 8 në 10 persona kanë përjetuar sindromën impostor, e cila pavarësisht nga emri i saj nuk është një sëmundje dhe nuk shfaqet në Manualin Diagnostik dhe Statistikor të Çrregullimeve Mendore (DSM). Ka disa shpjegime të mundshme për fenomenin, i cili nuk lidhet domosdoshmërish me ankthin ose depresionin dhe duket mjaft i natyrshëm në natyrën njerëzore. Ata që janë shumë të trajnuar dhe të vlerësuar në punën e tyre priren të besojnë se njerëzit që takojnë janë po aq të mirë, dhe për këtë arsye ndihen të papërshtatshëm: është fenomeni i kundërt me shtrembërimin njohës që i çon njerëzit që nuk janë shumë të aftë të mbivlerësojnë veten e tyre.

Origjina e sindromës mashtruese mund të jetë gjithashtu një paragjykim ndaj grupit shoqëror të njohur si injorancë pluraliste. Në këtë rast, të gjithë dyshojnë në vetvete privatisht, por mendojnë se ai është i vetmi që mendon kështu sepse askush tjetër nuk u jep zë dyshimeve të tyre, sepse është e vështirë të kuptohet se sa shumë të tjerët luftojnë për të arritur qëllimet e tyre ose sa vështirë i kapërcejnë pengesa të caktuara. Ekspertët bien dakord se mënyra më e mirë për të kapërcyer këtë pasiguri ataviste është ta shprehim atë me fjalë: nëse të gjithë i besonim frikës se nuk do të ishim në lartësinë e duhur, do të kuptonim se edhe figurat apo personazhet që marrim si modele ndoshta vuajnë ose kanë vuajtur prej saj.( Focus/Scan.a).

Komento:

	Komenti