Në episoden më të fundit të podcastit të Grida Dumës, Linda Rei ndau një prej rrëfimeve më personale dhe më të sinqerta që ka bërë ndonjëherë publikisht, duke shpalosur një kapitull të jetës së saj që është përplot emocione, reflektime dhe plagë të cilat kanë kërkuar vite të tëra për t’u shëruar.

Ajo foli hapur për marrëdhënien me familjen e saj, për distancimin e vjetër që i kishte ndarë për shumë kohë dhe për procesin e gjatë me të cilin ka arritur t’i afrohet sërish njerëzve të gjakut, pavarësisht dhimbjes dhe vuajtjeve të dikurshme.

Linda tregoi se pikërisht ajo ishte personi që mori hapin e parë drejt rikthimit, jo sepse dikush ia kërkoi ose e detyroi, por sepse e kuptoi thellë brenda vetes se raporti nuk mund të shërohej nëse ajo vetë nuk do të përpiqej.

Ajo theksoi se ishte e ndërgjegjshme që pasiviteti do ta linte plagën të hapur përgjithmonë dhe se rikthimi i komunikimit kërkonte pjekuri, kurajë dhe një lloj mirëkuptimi që shpesh nuk vjen lehtë.

Duke folur me një ton të qetë, por të ngarkuar emocionalisht, Linda pranoi se ka qenë ajo që i ka kuptuar të tjerët dhe se ky proces nuk ka qenë dhe aq i ndërsjellë.

Ajo sqaroi se disa gjëra nuk falen plotësisht, ato thjesht kapërcehen dhe më pas jeton me to. Megjithatë, ajo është përpjekur të hyjë në këndvështrimin e prindërve të saj, duke reflektuar se edhe ata kanë pasur vështirësitë e tyre.

Në rrëfimin e saj, Linda u ndal edhe te mamaja, duke treguar se sa shumë e ka menduar situatën nga perspektiva e një gruaje që ka përjetuar jetën me sakrifica.

“Edhe mua më është dashur kohë të kuptoj veten,” tha ajo, duke lënë të nënkuptohet se ky vetëkuptim ka qenë çelësi që e ka ndihmuar të shohë me më shumë butësi edhe gabimet e familjarëve të saj.

“Imagjino nënën time, që nuk e ka pasur të lehtë jetën,” shtoi ajo, duke dhënë një tjetër dimension të dhimbjes që ka mbartur.

Ky proces riparimi nuk ka qenë as i shpejtë e as i thjeshtë. Linda pranoi se i ka marrë gati një dekadë e tërë për të arritur këtë lloj paqeje.

Ka qenë një periudhë e gjatë, e mundimshme dhe emocionalisht e rraskapitshme, gjatë së cilës ajo ka punuar jo vetëm për t’i rikthyer marrëdhëniet me familjen, por edhe për të rindërtuar veten si individ. Megjithatë, përpjekjet e bëra nuk kanë mbetur pa shpërblim.

Ajo ndau me lot gëzimi faktin se mbesa e saj e mban emrin Evalinda, një gjest që e emocionon thellë dhe që për të përfaqëson një pranim, një kthim të butë të dashurisë në vendin ku dikur kishte pasur shumë dhimbje.

Linda e përshkroi këtë si dhuratën më të bukur që mund të merrte nga familja dhe një simbol të pajtimit të vërtetë.

Teksa mbylli rrëfimin, ajo theksoi një mesazh që e ka reflektuar gjatë gjithë kësaj periudhe të stuhishme të jetës së saj: dashuria dhe lidhjet e zemrës janë ato që mbajnë familjen të bashkuar.

Ajo shtoi se familja nuk është vetëm etiketimi i roleve si tezja apo halla, por një lidhje shpirtërore, një raport që zhvillohet e ripërtërihet me kalimin e kohës.

Intervista e saj e plotë në podcastin e Grida Dumës sjell një tregim të thellë, të ndjeshëm dhe të sinqertë, duke zbuluar një rrugëtim shërimi dhe pjekjeje që Linda e përshkruan si sfidën më të madhe dhe njëkohësisht më të vlefshme të jetës së saj./ORAinfo/

Komento:

	Komenti